ความรักและความศรัทธาต่อการสวดสายประคำ
โดย มารีอา จันทร์เพ็ญ กิจสวัสดิ์
ชีวิตของคุณพ่อการ์โล เดลลา โตร์เร ได้รับการปลูกฝังเรื่องความศรัทธาต่อแม่พระและต่อการสวดสายประคำตั้งแต่เด็กๆ และชาวเมืองเชนุสโกส่วนใหญ่แต่ละครอบครัวก็จะมาร่วมสวดสายประคำพร้อมกันในโอกาสวันฉลอง ซึ่งคุณพ่อการ์โลได้รับประสบการณ์นี้มาและก็ได้ปฏิบัติเช่นนี้เสมอมา
จนกระทั่งเมื่อเข้าบ้านเณรพ่อก็คิดอยากให้มีการสวดสายประคำเพิ่มขึ้น โดยเฉพาะการสวดสายประคำเป็นการส่วนตัว จึงได้เสนอแนวคิดกับผู้ใหญ่ซึ่งก็เห็นด้วย และได้จัดตั้งกลุ่มโดยแบ่งเณรออกเป็นกลุ่มๆละ 16 คน เณรแต่ละคนสวดบทวันทามารีอาวันละ 10 บท เณร 5 คนสวดสายประคำ 1 สายโดยรำพึงถึงธรรมล้ำลึกน่ายินดี อีก 5 คนก็จะสวดสายประคำ 1 สาย รำพึงถึงธรรมล้ำลึกพระมหาทรมาน และเณรอีก 5 คนก็สวดอีก 1 สายรำพึงถึงธรรมล้ำลึกพระสิริรุ่งโรจน์ แล้วเณรอีก 1 คนสวดบทเร้าวิงวอนแม่พระทุกวัน
ด้วยวิธีนี้เณร 16 คน ก็สามารถสวดสายประคำครบสามสายทุกวัน ทุกเดือนก็จะมีการสลับกัน โดยที่บ้านเณรมีเณรเกือบ 300 คน การสวดสายประคำประจำวันแบบนี้ได้ดำเนินต่อไปโดยไม่มีอุปสรรคใดๆ จนกระทั่งพ่อมาอยู่เมืองไทยแล้วก็ยังมีการสวดเช่นนี้อยู่เรื่อยมา
ความศรัทธาต่อการสวดสายประคำ คุณพ่อได้ปฏิบัติให้เห็นเป็นตัวอย่าง ตลอดชีวิตของพ่อสายประคำไม่เคยห่างจากมือพ่อ แม้กระทั่งเวลาหลับก็หลับไปพร้อมกับสวดสายประคำ ทุกๆวันพ่อจะตื่นตั้งแต่ตี 3 มาที่วัดเฝ้าศีลและสวดสายประคำ ส่วนสมาชิกที่รู้สึกตัวตื่นก็จะมาร่วมสวดในวัดเช่นกัน
เมื่อริเริ่มคณะใหม่ๆ เงินทองขัดสนมากงานทุกอย่างเราช่วยกันทำไม่จ้างคนงาน พวกเราต้องตื่นแต่ตี 3 ช่วยกันทำขนมโดยแบ่งเป็นเวรละ 4-5 คน ขณะที่ลงมือทำงานปากก็สวดสายประคำโดยมีคนที่เป็นน้องเล็กกว่าหมดเป็นคนจับสายประคำแล้วนับจำนวนที่ได้เก็บสะสมไว้ เพราะสมัยนั้นเราจะต้องสวดให้ครบวันละ 20 สาย มือว่างเมื่อไรต้องจับสายประคำสวดทันที ถ้าต้องไปขายขนมก็เอาสายประคำแขวนคอไว้ จนเป็นที่สังเกตของเด็กนักเรียน
การสวดสายประคำ พ่อได้พยายามเชิญชวนผู้อื่นให้ร่วมสวดด้วยเสมอ เมื่อพบกับสมาชิกพ่อมักจะถามว่าสวดได้กี่สายแล้ว เด็กฝึกหัดทุกคนจะมีสมุดเล่มเล็กๆ ไว้จดบันทึกจำนวนสายประคำที่สวด พอครบ 1 สัปดาห์ก็ส่งรายงานกับผู้ดูแลแล้วก็รายงานให้พ่อรับทราบด้วย คนที่สวดไม่ครอบ 20/วัน ถ้าไม่ครบบ่อยๆ จะถูกเรียกไปเตือนและต้องแก้ไข บางคนเมื่อเดินผ่านพ่อก็พยายามหลบเพราะกลัวจะถูกถามเรื่องสวดได้กี่สาย การที่พ่อถามเช่นนี้ไม่ใช่ต้องการทราบ แต่เพื่อเป็นการเตือนเราให้หมั่นสวดสายประคำอยู่เสมอนั่นเอง การสวดสายประคำที่ทุกคนต้องสวดให้ครบ 20 สาย คือวันฉลองแม่พระรับสาร ในวันนั้นพ่อให้หยุดงาน ดังนั้นตั้งแต่หลังอาหารเช้า ต่างคนก็หาเวลาสวดเอง บางคนหามุมสงบเงียบ บางคนไปอยู่กับธรรมชาติตามใต้ต้นไม้ บางคนก็เข้าวัด เดินบ้าง-นั่งบ้างเพื่อกันหลับ ทุกคนพยายามสวดให้ครบตามกำหนด เพื่อยกถวายให้แก่แม่พระเป็นพิเศษในวันนั้น
พ่อพยายามปลูกฝังเรื่องการสวดสายประคำแก่บุคคลที่มาติดต่อ ที่ได้พูดคุยด้วย จนเป็นที่เรื่องลือว่า “คณะพระแม่มารี มีแต่สวด...สวด...สวดสายประคำ ต้องสวดวันละ 20 สาย” ซึ่งพวกเราก็ปฏิบัติกันตามนั้นจริง มีคนพูดกันว่า คณะพระแม่มารีเกิดขึ้นได้จากการสวดสายประคำของคุณพ่อการ์โล เดลลา โตร์เร กิจการงานทุกอย่างของพ่อสำเร็จได้จากการขอความช่วยเหลือของแม่พระผ่านทางสายประคำ แม่พระเป็นดังธนาคารที่พ่อสามารถขอเบิกสิ่งต่างๆที่ต้องการได้ในเวลาที่แม่พระเห็นสมควร และพ่อเองก็ไม่เคยกังวลกับความยากจนขัดสน เพราะมั่นใจว่าแม่พระจะทรงช่วยเมื่อเวลานั้นมาถึง พ่อมีแต่สวดและบอกให้พวกเราสวด...สวด...แล้วก็สวดขอแม่พระผ่านทางสายประคำเสมอไป
เคล็ดลับจากการสวดสายประคำนี้เอง ทำให้เห็นว่า เมื่อก่อนนั้นเราอยู่กันจำนวนมากหลายสิบคน ต่างพ่อต่างแม่ ต่างธรรมเนียมประเพณี แต่เรื่องทะเลาะเบาะแว้ง การพูดนินทากันไม่ค่อยมี เพราะเราไม่มีเวลาว่างส่วนตัวต้องทำเวลาสวดสายประคำให้ครบตามกำหนด วันไหนสวดไม่ครบจิตใจมันว้าวุ่นเหมือนไม่ได้ทำหน้าที่และไม่อยากให้พ่อต้องผิดหวังเมื่อถูกถาม หรือไม่ต้องคอยหลบหน้าพ่อ ถ้าสวดไม่ครบ
แล้วผลที่ได้จากการช่วยเหลือของพระมารดา ก็เป็นที่ประจักษ์แจ้งในเวลาปัจจุบันนี้แล้วว่า นี่คือผลจากการสวดสายประคำของคุณพ่อการ์โล เดลลา โตร์เร ที่พ่อได้พร่ำสอนมาตลอดชีวิตและมอบไว้เป็นมรดกให้แก่ลูกๆ รับสืบทอดต่อๆไป และได้เผยแผ่ไปยังมนุษยโลกลูกๆของพระแม่จนถึงทุกวันนี้